In waterpolomagazine ManMeer! plaatsen we regelmatig een portret van een krasse knar; een echte veteraan die nog steeds veel plezier beleeft aan onze mooie sport. Zo ook van Jaap Hoonstra, de 71-jarige speler van DAW heren 3. Ben of ken jij ook een echte veteraan? Laat het ons weten! Wellicht sta jij in de volgende ManMeer!
Jaap Hoornstra speelt nog altijd met veel plezier in heren 3 van DAW uit Alkmaar. In 1963 begon hij zijn waterpolocarrière echter bij zwemvereniging Thialf in Enschede. Er valt dan ook een lange ‘verhuisgeschiedenis’ te noteren voor Jaap zich weet te wortelen in de omgeving van de Kaasstad. Hij woont inmiddels al vierentwintig jaar in Sint Maartensbrug. In zijn jeugd volgt het gezin Hoornstra de heer des huizes van Amsterdam naar Arnhem. “Ik leerde zwemmen in het Zuiderbad in Amsterdam. Omdat ik jonger dan zes jaar oud was, kon ik nog geen zwemdiploma’s halen. Toen mijn vader als brandweerman werkte in Arnhem was hij in zijn vrije tijd badmeester van zwembad Klarenbeek. Een prachtig buitenbad, waar ik natuurlijk veel te vinden was. Mijn eerste capje, zo’n ouderwetse zonder oordoppen, hing in de machinekamer. Ik was als binkie de mascotte van de waterpoloploeg, maar zelf speelde ik toen nog niet.”
Georgiy Prokopenko
De laatste ‘switch’ van het gezin was naar Enschede. “Mijn vader ging op vliegbasis Twente werken. Daar was een eigen natuurbad. Een badmeester zag mij zwemmen en zei op een gegeven moment: “ik ga je klokken”. Kennelijk zag hij dat ik meer dan gemiddeld goed was, want kort daarna meldde ik me aan bij Thialf als wedstrijdzwemmer.” De echte top haalt Jaap niet. Hooguit een optreden op het regionale kringkampioenschap. Op de schoolslag, want dat is zijn favoriete zwemdiscipline. “Ik deed een keer mee aan internationale wedstrijden in Zwolle. Daar moest ik invallen voor een senior en lag in de baan naast de Rus Georgiy Prokopenko. Wist ik veel wie hij was, maar hij lag op de 200 meter wel twee banen op me voor. Dat was niet zo gek, want hij bleek in die tijd de wereldrecordhouder te zijn.” Maar Jaap komt nog meer bekenden tegen. “In het natuurbad Weusthag in Hengelo kwamen de nationale toppers Ada Kok en Erica Terpstra, met Olympische titels op zak, naar de wedstrijd toe. Het zijn zo van die leuke dingen die je op jonge leeftijd meemaakt en onthoudt.”
Gietijzeren fontein
Waterpolo komt voor Jaap pas in beeld als hij in het Enschedese Van Heekbad gevraagd wordt een keertje mee te doen met een training. “Ik herinner me de gietijzeren fontein nog. Juist omdat het de plek is waar mijn liefde voor het waterpolo begon. We lagen twee keer per dag in het water voor een zwemtraining. “Wil je een keertje meedoen”, vroeg de trainer van de waterpoloërs die altijd ’s avonds trainden. Ik was vijftien jaar en zoals ik al eerder meldde, behoorde ik met zwemmen niet echt tot de nationale top. Op je zestiende ging je toentertijd naar de seniorenklasse. Ik moest het al rap tegen oudere zwemmers opnemen. Die jongens waren vaak veel sneller, waardoor voor mij de lol er een beetje af ging. Ik ben toen maar een keertje gaan kijken bij de waterpoloërs en eigenlijk niet meer weg gegaan.”
1.001 herinneringen
Op een foto uit 1967 van het kampioenenteam tot twintig jaar staat Jaap als zestienjarige tussen de ‘grote mannen’. Het roept weer veel herinneringen op. “De namen van alle spelers staan achterop. Ook die van keeper Johan Slot. Hij is nog steeds actief bij EZC, de Enschedese Zwemsport Combinatie, zoals de club tegenwoordig heet. Een tijdje geleden heb ik hem bezocht en hebben we een hele dag door de stad rondgedoold en 1.001 herinneringen opgehaald. Ook dat Thialf opging in ZCE, Zwemclub Enschede toentertijd. Dat was net voor mijn vertrek naar Alkmaar. Hoe leuk is het dat je hem ruim vijftig jaar na dato tegenkomt en de draad weer oppakt alsof je elkaar gisteren nog hebt gezien.”
Basketbal
Als veelzijdig sporter kiest Jaap niet per definitie voor waterpolo als sport na zijn verhuizing naar de regio Alkmaar. Het werk bij ECN in Petten noopt hem tot deze stap. “Ik deed ook aan basketbal, dus ik meldde me eerst aan bij die plaatselijk vereniging. Toen dat niet beviel, ben ik meteen weer het zwembad ingedoken. Het was niet per definitie dat ik in het eerste team kon gaan spelen. De gevestigde orde met Kees Witte, Fred Zomerdijk, Sjaak Dalenberg, Bob en Hans van Bekkum waren al op leeftijd in die tijd, maar aan stoppen moesten ze nog lang niet denken. De resultaten waren immers nog prima. Dus koos ik ervoor om lekker in het tweede team te gaan spelen. Daar stoomden we heel wat jonge spelers als Hans Madder, Simon de Boer en Dick Vlug klaar voor het eerste, maar waren spelers die een stapje terug deden vanuit datzelfde eerste team ook van harte welkom.”
Saamhorigheid
In het tweede team komt Jaap onder meer Willem Middelbeek tegen. Beiden hebben het langst met elkaar gespeeld. Nog steeds trainen Middelbeek en Zomerdijk als 75-plussers mee. “De saamhorigheid binnen de groep was sowieso groot. Omdat ik voor m’n werk soms in het buitenland was, kon ik niet altijd meespelen met de competitiewedstrijden. Het tweede team was daarom ideaal voor me. Heel steady, maar eind jaren tachtig vond de polocommissie dat we toch een blokkade vormden voor de doorstroom naar het eerste team. In goed overleg werden we het derde.”
Jan Koekenbier
De overstap van twee naar drie heeft een nadeel: er is één training per week en ook nog eens op vrijdagavond. “Dat was niet ideaal. Vrijdag weg om te trainen en zaterdag voor de wedstrijd. Twee avonden achter elkaar van huis zijn was niet ideaal. Zeker niet voor het thuisfront bij sommige spelers. De boel stortte al snel een beetje in.” De reddende engel is Jan Koekenbier, de trainer van de vrouwen. “Hij liet ons meedoen met zijn speelsters. Op donderdagavond, dus dat kwam perfect uit. De wisselwerking was goed. Overtalsituaties trainen, partijtjes. Alles konden we oefenen tegen elkaar. Niet dat bij ons de manmeer beter ging. Dat is onbegonnen werk, maar ik denk dat de vrouwen er veel baat bij hadden. Maar wij ook, want we werden drie jaar achtereen kampioen. Dat is voor een groot deel te danken aan de bereidwilligheid van Jan.”
Analyseren
Tijdens de gezellige ‘vijfde periode’ op de donderdagavond is er altijd een vast item; de analyse van de training. “En ook daar was Jan altijd bij natuurlijk. We waren gezegend met hem als trainer. Toen Jan stopte met trainen van de vrouwen was er even een zwart gat. Inmiddels trainen we met het vierde team en komt Jan als vanouds ons weer trainen. Er zijn genoeg leuke activiteiten voortgekomen uit de gesprekken op onze vaste clubavond. Zo gingen we in wisselende samenstelling op skivakantie. Zelfs recent naar de Rocky Mountains. Om wel een team op de been te brengen werden de invallers her en der vandaan getrokken.”
Terschelling
Een ander uitje dat Jaap bijstaat zijn de toernooien op Terschelling. “Kees Witte was als DAW bestuurslid geen voorstander, maar eenmaal afgezakt naar het derde team werd hij heel enthousiast. Zo enthousiast dat hij nog eerder op de boot zat dan alle andere teamgenoten. Het is zo mooi dat Kees lange tijd mee heeft kunnen spelen en later coach werd. Precies in de geest van ons team.”
Liverpool
Bij DAW vervult Jaap geen functies als voorzitter, scheidsrechter of trainer. “Maar als er iets gedaan moest worden, wilde ik altijd helpen. Ik prijs de leden die zich inzetten voor de vereniging, maar bij mij was daar door mijn werk lastig invulling aan te geven.” Dat werk heeft soms ook zo z’n voordelen. “Ik heb een keertje de DAW master-vrouwen gecoacht in Liverpool. Ik was daar voor m’n werk en zij hadden een toernooi. Dat was super en als bonus mocht ik meedoen met een Zwitsers team.”
Door Marcel Tabbers. Dit artikel stond eerder in ManMeer! Lid worden? Klik hier.
