Terug naar zaterdag 10 mei, terug naar de dag van de waterpolo regio-bekerfinale. De dag waar we, zeker de afgelopen weken, na het einde van de competitie, naar toe leefden.
De spanning richting die zaterdag wordt in de week ervoor langzaam wat groter. De planning qua vertrektijd veranderd echt iedere dag. Overal wordt er dat weekend aan de weg gewerkt en de route naar Krommenie is, zo gebleken dit seizoen, altijd één waar het druk is en makkelijk veel file ontstaat. Met de dag wordt de verzamel- en daarmee de vertrektijd eerder en bespreken we nog even de optie van het openbaar vervoer maar, zo komen we tot de conclusie, als daar iets anders loopt dan we bedacht hadden zitten we helemaal... Dan maar vroeg vertrekken vind ik stiekem helemaal niet erg. Ik vind het juist wel fijn en als we dan ook bijna anderhalf uur voor de wedstrijd aankomen, ik vind dat helemaal niet erg. Het zorgt ervoor dat de helft van mijn zenuwen wegvloeien. We zijn er, meer dan op tijd, nu hoeven we ‘alleen’ nog te waterpoloën.
Het is duidelijk een andere wedstrijd dan alle andere. Één die zoveel officiëler is. Ik ben dit echt helemaal niet gewend. We zwemmen in, gooien onze armen warm, schieten de keepers in en gaan met beide teams het bad weer uit om daarbuiten, op capnummer, op te stellen en binnen te lopen. Een heel rondje om het zwembad waarna iedere speelster, de coaches en de scheidsrechters worden voorgesteld aan het publiek. Oef daar is dan toch die stormvloed zenuwen!
In de eerste periode is het wat aftasten. Is het wat zoeken. Naar hoe onze tegenstander speelt, hoe de scheidsen fluiten en naar ‘waar en hoe groot’ het doel is. Deze periode eindigt slechts in 1-1. Vanaf periode twee wordt het toch langzaam duidelijk dat wij wel echt sterker zijn. Sterker, maar ook zeker slimmer. Zij krijgen meer uitsluitingen en eindigen de wedstrijd zelfs met drie speelsters die het water niet meer in mogen.
Ik merk dat ik zelf minder zenuwen heb dan in de halve finale. Ik heb veel oogcontact met mannen op de tribune. Wat fijn dat ze er zijn! Ik speel veel, ik vind mijn rol en ik voel me zekerder. Wij voelen ons zekerder. Langzaam loopt onze score uit en krijgen we, afgezien van twee strafworpen, geen goals tegen. Na periode twee staat het 2-5 en na periode drie is het al 3-8 voor ons. Zou het dan echt…? We moeten ons hoofd erbij houden. Ons spel blijven spelen en niet overmoedig worden. Ik denk dat we dat heel goed doen. We blijven rustig en laten ons niet gek maken.
Het signaal voor de laatste minuut, met een stand van 3-11. Dit kan niet meer mis gaan! De tijd tikt weg. We krijgen nog een doelpunt tegen. En dan, het eindsignaal! Het is 4-11!
Alle meiden die op de bank zitten en onze coaches springen bij ons het water in. Het is feest! Wij vieren! Wauw meiden, zo super trots op ons. We did it! Wij winnen de beker! Wij zijn bekerwinnaars!
