In 2014 deden we met de Nederlandse mannen tijdens de Zomertour tegen Brazilië ook zwembad De Vliet in Leiden aan. Ik had twee maanden daarvoor – eind april - met Albert Spijker afgesproken om wat organisatorische zaken door te nemen. Terwijl we rond het bad liepen vertelde Albert vol passie over hoe het met De Zijl ging, de ambities van ZVL, de samenwerking met LZ 1886, de stichting Topwaterpolo Leiden in oprichting en – natuurlijk - de plannen voor een nieuw overdekt topsportbad in Leiden. Dáár moest-ie komen, volgens Albert, bij De Vliet…
Na onze ‘zakelijke’ afspraak had Albert me uitgenodigd om een ‘Volg je droom!-praatje’ te komen houden tijdens de afsluitende seizoensbarbecue van De Zijl JC1, het team van zijn zoons Jesse en David, maar ook van Arjan, Noah, Joeri en nog wat stoere binkies van een jaar of 14. Daarna zouden we met z’n allen naar de playoffs-wedstrijd tussen de heren van De Zijl en Polar Bears gaan kijken. Geen idee of de mannen er wat van hebben opgestoken, of dat ze er door geïnspireerd zijn geraakt ook hun droom te volgen. Net zoals ik dat vroeger heb gedaan en nu nog steeds doe met de Nederlandse waterpolomannen. Maakt ook verder niet uit. Het was leuk.
Ik ken Albert ook van ‘mijn’ tijd bij De Zijl, waar ik van 1984 tot 1988 heb gespeeld voordat ik naar Polar Bears in Ede vertrok. Het is niet voor niets dat ik me bij beide familieclubs zo thuis heb gevoeld en zowel de mensen in Leiden als in Ede bezorgen mij nog altijd een ‘warm bad-gevoel’. Dat had ik ook met Albert. We zochten elkaar niet op, maar als we elkaar tegenkwamen in of rond het bad, dan voelde het altijd goed. Het was fijn om Albert te zien of anders alleen maar bij hem in de buurt te zijn.
Ik was blij dat ik erbij was, woensdag in de Hooglandse Kerk in Leiden. Samen met nog zo’n duizend (!) familieleden, vrienden, kennissen, buurt- en clubgenoten, collega’s en anderen die nog ‘even in de buurt van Albert wilden zijn’. Het was immers de laatste keer dat dat kon. En ook al lag Albert in een dichte kist en zei hij niks terug, tóch voelde het ook nu fijn om nog even bij hem te zijn. Ik heb verder niets gezegd, alleen maar geluisterd. Naar broer Jacob, stoere Sterre en de prachtige verhalen van zijn allergrootste vrienden.
Foto: De sportvrienden van de Robben Masters 'on tour', met Albert staand rechts.
Door alle verhalen, anekdotes en het klaterende slotapplaus (dank Hans van Zeeland!) heen liep een lange rode draad: Albert wás een warm bad. Als het einde van je leven nadert, dan telt het niet meer hoeveel prijzen, bekers en medailles je hebt gewonnen. Wat je hebt bereikt in het bedrijfsleven of hoeveel geld je op de bank hebt staan, maakt ook allemaal niets meer uit. Waar het écht om gaat is de mensen die je hebt weten te raken en de avonturen die je met ze hebt beleefd. Oftewel: de vrienden en verhalen! Nou Albert, als je hebt meegeluisterd, dan weet je dat dat bij jou wel goed zit. Jouw vrienden hebben er met hun verhalen voor gezorgd dat we altijd met een glimlach aan jou zullen blijven denken.
Albert stond nog middenin het leven, wilde nog zoveel doen, had nog zoveel dromen… Zijn lijdensweg van de afgelopen maanden doet je helaas beseffen dat niet iedereen het geluk heeft om zijn of haar droom te (ver)volgen. En dat je dus eigenlijk gewoon puur mazzel hebt als je níet wordt getroffen door het noodlot, in de vorm van acute leukemie of een andere vreselijke ziekte. Des te meer reden om altijd je eigen dromen achterna te blijven gaan!
Tot slot zou ik tegen alle sportvrienden in Leiden willen zeggen: sla de handen ineen, maak de droom van Albert waar en zorg dat dat warme bad er komt bij De Vliet! Dan kunnen wij met het Nederlands team ook in de winter interlands in Leiden komen spelen. Wie weet tegen die tijd wel met ‘een’ Spijker in de line-up…
Een naam verzinnen is vast niet zo moeilijk…
Hans Nieuwenburg
