Dit weekend staat 'Moby Dick' weer op het programma, het schitterende zomertoernooi in Schoonebeek. Dit jaar voor het eerst zonder vaste omroeper Gerard. Bart Luppes schreef er een mooie column over in de nieuwste ManMeer!
Deze zomer schijnt de zon iets minder
De zomer wordt gekleurd door toernooien. In het interbellum tussen het eind van het seizoen (dat we met de heren van JAWS1 op een keurige vierde plek in de 1e Divisie hebben afgerond, zonder coach, zonder sponsoren en met slechts twee keer trainen per week, ik zeg het nog maar even) en het van hoge verwachtingen doordrenkte voorseizoen is het tijd voor lekker een balletje gooien in het zonnetje.
In buitenbaden en recreatieplassen, van Ter Apel tot Borculo en van Oosterhout tot Amsterdam, met biertjes in de hand en de schouders verbrand: dát is het leven en dat is misschien wel gewoon de reden dat we met zijn allen een heel seizoen die verdomde serieuze trainingen en wedstrijden doorstaan.
Aan mensen die niet begrijpen wat we doen, leg ik vaak uit dat je een weekendje weg gaat met je beste vrienden, dat je twee avonden op een rij pilsies staat te drinken terwijl coverbands en dj’s de ene hit na de ander draaien en dat je van de kater niets voelt als je ‘s ochtends op een onchristelijk tijdstip het water in springt. Wat kan daar nou niét leuk aan zijn? Het is iets waar we met zijn allen jaar na jaar naar uitkijken.
En toch is de komende toernooizomer er eentje met een zwarte rand.
Eind mei kwam het verdrietige nieuws binnen dat Gerard, omroeper van het Moby Dick Toernooi, plotseling is overleden. En dat kwam toch effe binnen. Op de ranglijst van mensen die ik eigenlijk niet ken maar die ik wel enorm leuk en aardig vind, staat hij heel erg hoog. Die perfect geschikte stem, de ongeëvenaarde humor, de liefde voor het toernooi: Gerard wás Moby Dick, zelfs (of misschien wel júist) als-ie vanaf 8 uur ‘s ochtends alweer over het hele campingterrein te horen was om de eerste speelronde door te tetteren.
“Goedemorgen heren en dames waterpoloërs, het zonnetje schijnt, de velden liggen er prachtig bij, we gaan weer waterpoloën. Op veld één…” Dat ging dan de hele dag zo door. Hoe vaak heb ik hem wel niet horen omroepen dat er een team een bal kwijt was? Of dat de heren van Wetterrrrrwille moesten jureren op veld 4? Of (minstens tien keer per dag) dat je niet op de steiger moest gaan zitten omdat de scheidsrechters dan niet fatsoenlijk heen en weer konden lopen? Of dat je niet moest vergeten je in te smeren want in Schoonbeek scheen altijd de zon.
Die zon schijnt deze zomer dus iets minder. Ik denk dat ik namens alle waterpoloërs spreek als ik zeg: Gerard, we gaan je ontzettend missen.
