Het doet ons ongelooflijk veel verdriet te melden dat Henk van der Sluis is overleden. Hij mocht slechts 65 jaar worden.
Toen ik in 1984 als 16-jarig talent bij De Zijl/LGB in Leiden in de hoofdklasse debuteerde, schreef Henk van der Sluis in de Zwemkroniek ‘dat ik er wel zou komen’. Of iets in die geest. Het maakte in ieder geval indruk op mij en mijn omgeving. Want als Henk van der Sluis iets over je schreef, dan deed je ertoe. Zo leefde dat althans bij mij en vast en zeker ook bij vele andere waterpoloërs.
Henk was zelf overigens altijd waterpolokeeper op bescheiden niveau geweest, eerst bij WZC in zijn geboortedorp Wijhe en later bij Alicante – tegenwoordig ZV Westland’96 - in ’s Gravenzande. Henk was naar het westen verhuisd toen hij daar een baan kreeg als leraar op een basisschool.
Lesgeven was zijn beroep, maar het bezoeken van voetbalwedstrijden op allerlei niveaus in Nederland en Engeland (‘Groundhopping’) zijn grote passie. Hij verzamelde ook alles wat los en vast zat van de clubs die hij bezocht. Van programmaboekjes tot vaantjes en mokken; de keren dat hij moest verhuizen – van Wijhe, via Naaldwijk en Rozenburg naar Maassluis - leek het wel alsof er een museum moest worden in- en uitgepakt. Daar kwamen dan ook nog alle waterpoloperiodieken en –prullaria bij, want misschien nog wel meer dan voetbal was waterpolo zijn lust en zijn leven.
Tientallen jaren zat Henk week-in-week-uit in de Nederlandse zwembaden. Met zijn onafscheidelijke schrijfblok voor hem op een tafel, in de buurt van de middenlijn. Soms liep hij even naar de jury om te informeren wie de doelpuntenmaker was en na afloop maakte hij steevast nog een praatje met de coaches, het aanstormende talent, de nuttige stofzuiger of de Man/Woman of the Match.
Toen internet nog niet bestond, waren de verslagen en verhalen van Henk van der Sluis in de Zwemkroniek – het wekelijks (!) verschijnende papieren orgaan van de KNZB – de enige manier om op de hoogte te blijven van het wel en wee van het Nederlandse waterpolo. Henk zat elk weekend te zweten in de zwembaden en vroeg daarnaast aan verenigingen of ze hem hun clubbladen wilden opsturen. Zo bleef hij een soort wandelende Wikipedia van het Waterpolo. Henk kende iedereen in de Nederlandse waterpolowereld en iedereen kende Henk.
Overigens had Henk niet alleen interesse in de top, maar juist en vooral ook in de breedte. Ook toen de Zwemkroniek ophield te bestaan en wij in 1998 met ons magazine ManMeer! begonnen, bleef Henk in redactievergaderingen pleitbezorger van ‘clubnieuws uit de lagere regionen’. Hij heeft al die tijd met ziel en zaligheid verhalen voor ManMeer! geschreven. Vanaf het allereerste nummer tot en met de editie die komende zaterdag verschijnt. Zelfs daar staan nog enkele bijdragen van zijn hand in: een interview met ex-international Rianne Guichelaar, een column ‘Doorgesluisd’ over de ManMeer!-Cup en – hoe kan het ook anders – de rubriek Clubnieuws van Henk. De ManMeer!-Cup is vooral dankzij de aandacht die Henk er consequent aan besteedde, uitgegroeid tot een fenomeen.
Eerlijk is eerlijk: Henk had wel moeite met de opkomst van het internet. Telkens weer was hij verontwaardigd en zelfs een tikkie verbolgen als een club had besloten haar clubblad te verruilen voor een ‘digitale nieuwsbrief’. Tussen de regels door kon je lezen dat Henk het allemaal maar niks vond dat er steeds minder papieren periodieken bij hem door de brievenbus gleden. Om het tij te keren en de ‘échte clubbladenmakers te eren’, wist hij ons zelfs over te halen om bij het Waterpologala rondom de beste spelers van het jaar ook het ‘beste clubblad’ te kiezen. Dat had natuurlijk helemaal niets met een sportverkiezing te maken, maar we konden het ook niet over ons hart verkrijgen om Henk teleur te stellen.
Toen Henk eenmaal de voordelen van het internet had ontdekt, ging hij langzaam maar zeker overstag. Door de nare gevolgen van zijn suikerziekte werd hij steeds minder mobiel. En dat werd alleen maar erger toen hij zijn auto moest inleveren, nadat enkele jaren geleden zijn onderbeen moest worden geamputeerd. Júist door het internet kon hij contact blijven onderhouden met alle mensen die hem lief waren. Onder de naam ‘Henk van der Slus’ – hij was bij de start een i-tje vergeten maar liet het maar zo - feliciteerde Henk op Facebook consequent al zijn kennissen uit het waterpolo. Met hun verjaardag, kampioenschap of pakweg de diploma-uitreiking van hun zoon of dochter. Henk deponeerde meningen op zijn Facebook-pagina, diepte herinneringen op en vroeg om berichten en foto’s van clubs voor ‘Clubnieuws’, zijn tweewekelijkse rubriek op Waterpolo.nl, jawel de digitale variant van ManMeer! Zelfs Henk had er uiteindelijk vrede mee dat de wereld was veranderd.
Toen ik een paar maanden geleden bij hem was om te vertellen dat ik zelf wilde gaan stoppen met ManMeer!, zei hij met gepaste trots dat hij op weg was naar zijn 100e aflevering ‘Clubnieuws’ op Waterpolo.nl. Dat heeft hij helaas net niet gehaald, maar gelukkig kon ik hem vorige week woensdag nog wel telefonisch melden dat dankzij Arko Uitgeverij ook ManMeer! – of om in Henk’s woorden te spreken ‘ons papieren periodiek’ - gewoon blijft voortbestaan. Hij was blij dat te horen. Wrang genoeg is hij enkele dagen later – zaterdag 23 maart – overleden aan een hartstilstand en zullen we uitgerekend zijn verhalen voortaan moeten missen.
Henk maakte onze sport een beetje mooier. Dank Henk, voor alles wat je voor ManMeer!, Waterpolo.nl en het Nederlandse waterpolo hebt gedaan. Als er in de hemel ook waterpolowedstrijden worden georganiseerd, dan weet ik zeker dat er al een schrijfblok op een tafeltje op jou ligt te wachten…
Henk wordt vrijdag in besloten kring gecremeerd.
Ik wens zijn familie heel veel sterkte!
Namens de redactie van Waterpolo.nl en ManMeer!
Hans Nieuwenburg
