Het was natuurlijk te mooi om waar te zijn. Alsnog naar de Spelen. Dankzij een door de Russische staat aangestuurd dopingsysteem en een internationale sportkoepel die eindelijk eens ballen toont. Via de achterdeur dus. Ik zag het al voor me.
M’n gedachten gingen natuurlijk terug naar 1992. Toen werd het Deens voetbalelftal enkele dagen voor het EK min of meer van de Europese stranden geplukt om op de valreep in te vallen voor Joegoslavië, dat wegens een VN-boycot niet meer mocht meedoen. We weten hoe het afliep. De Denen wonnen tegen ieders verwachting in de Europese beker.
Vergelijk dat eens met de Oranjedames. Even slecht voorbereid als de Denen destijds hadden zij nu moeten toewerken naar het belangrijkste eindtoernooi in hun leven. Het toernooi waar zij van kleins af aan van droomden en hun zinnen op hadden gezet. Na het OKT-debacle van Gouda spatte die droom bruut uiteen. In het Groenhovenbad liepen ze na de beslissende nederlaag tegen Spanje met hun ziel onder de arm verdwaasd rond. Het niet halen van Rio kwam tot dan toe niet voor in hun gedachten. Het was tot dan toe geen optie. De agenda’s waren onverwacht volledig leeg.
Er werd natuurlijk nog wat (af)getraind, maar de abnormale intensiteit en focus van het voorgaande jaar werden plotsklaps losgelaten. Ieder verwerkte dat op zijn eigen manier. Net als de Denen zochten ook de Oranjedames de Europese stranden op. Totdat bondscoach Arno Havenga ze vorige week terugriep naar Zeist. De achterdeur was op een kiertje gezet door het rapport van de Canadese onderzoeker Richard McLaren.
Ik zag al voor me hoe de Oranjedames in de voetsporen van het Deens voetbalelftal zouden treden. Hun kansen zouden zelfs groter zijn dan die van de Denen in 1992. De Denen waren immers niet alleen via de achterdeur geplaatst, maar waren ook een relatieve voetbaldwerg. Voor het team van Havenga geldt dat niet. Via de achterdeur of niet, Nederland is nog altijd een van de beste landen ter wereld en zou hoe dan ook een serieuze medaillekandidaat zijn. Misschien nog wel serieuzer dan wanneer de reguliere weg naar Rio was bewandeld. Anders hadden zij non-stop in het bedompte chloorwater van Zeist gebivakkeerd. Anders was de trainingsintensiteit misschien nog wel verder opgeschroefd. En dat was precies de verkeerde insteek geweest. Want zwommen zij in Gouda al niet op hun tandvlees?
Op de Deense manier zouden zij enkele maanden rust hebben gehad. De koppen zouden leeg zijn na ontspanning met vrienden en geluier op een strand. En Rio was op die manier niet meer dan een hele aangename verrassing waar ongedwongen heerlijk gepresteerd kon worden. Want waterpoloën hadden ze echt nog wel gekund.
Maar ja: zouden… hadden… als… Zoals we allemaal weten, telt dat niet in de sport.
