Scheidsrechter Diana Dutilh hield voor Waterpolo.nl een dagboek bij van haar avonturen als scheidsrechter op de Olympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro.
Diário de Diana 1.
Na tien maanden in onzekerheid is het dan zo ver… Tien maanden lang was het de vraag of ik wel naar Rio zou gaan. Waarschijnlijk hebben niet veel mensen zich dat gerealiseerd. Ik zou toch sowieso gaan? Of het Nederlands team zich nu zou plaatsen of niet?
Niets is minder waar. Allereerst moet je wel gewoon blijven presteren, het is als scheidsrechters niet anders dan voor een sporter. Als je niet goed genoeg bent, ga je uit het team. Daarnaast was het in eerste instantie de vraag natuurlijk of het Nederlands team zich zou plaatsen. Toen helaas in april 2016 bleek dat dat niet het geval zou zijn, zou ik dus als neutrale scheidsrechter afreizen. Gunstig voor mij (kijk maar naar Bjorn Kuipers op het EK voetbal), maar nog zeker niet zeker dat ik dan ook zou gaan. Want ineens bleek dat er teveel neutrale scheidsrechters waren. Half mei 2016 kwam de verlossende brief van de president van de FINA. “Diana Dutilh-Dumas is officially appointed to the Olympic Games in Rio de Janeiro.
Ik heb de eer onze Nederlandse waterpolo driekleur te mogen vertegenwoordigen en zo zie ik het ook; het is een enorme eer om hier te zijn. Het is zuur dat “wij” hier niet zijn met ons Nederlands dames- en herenteam. Maar dat betekent niet dat “we” het waterpolo-toernooi van de Olympische Spelen in Rio niet zullen volgen. Er staan nogal wat wedstrijden op het programma, je kunt je lol op. We beginnen vandaag en wedstrijd nummer één is Servië – Hongarije. Alsjeblieft, op welk mooier presenteerblaadje wil je het hebben.
Waterpolo.nl heeft mij gevraagd om dagelijks te vertellen wat ik meemaak, hoe het hier is, wat ik doen, op welke wedstrijden ik ben aangesteld en hoe het mij vergaat hier aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. En ook dat is een eer… Een eer om je mee te mogen nemen vanuit de ogen van een scheidsrechter naar het belangrijkste toernooi wat we hebben, de Olympische Spelen!
Diário de Diana 2.
En zo fluit je zo maar de openingswedstrijd van het damestoernooi op de Olympische Spelen: Brazilië – Italië. En zooooooooooooo… wat was dat gaaf! En veel van jullie hebben het ook gezien, de app stroomde over.
Ik was eigenlijk helemaal niet nerveus, mijn collega daarentegen had wel een beetje zenuwen. Gelukkig vond hij dat zelf ook, dus prima. Eerst even samen een bakkie gedaan, we moeten tenslotte wel gewoon in de rituelen blijven en dat is koffie voor de wedstrijd. Alles even rustig doorspreken en besloten om voor de wedstrijd een goed gesprek aan te gaan met de coaches en de aanvoerders. Even een paar zaken voor de wedstrijd klaar maken, zodat we geen verrassingen hebben tijdens de wedstrijd. Die zijn er over het algemeen al genoeg, dus degene die je kan 'elimineren' kan je ook maar beter doen.
De aanvoerders vertellen het hele verhaal aan de spelers en zo is de laatste call voor de line… kom op, daar gaan we! Muziek loopt en wij ook. Het stadion explodeert als het team van Brazilië het bad binnenkomt, zij lopen achter ons en ergens moet ik wel lachen als de fans zo doen. Ik heb sowieso een smile van hier tot Tokio op mijn gezicht, met alle geweld probeer ik het een beetje te onderdrukken. De teams worden voorgesteld en als laatste komen wij dan op. Ik hoor op de tribune wel heel hard “yeaaaah” als mijn naam wordt genoemd. Geen idee wie het is, maar er is in elk geval één fan live aanwezig.
En dan is het tijd om te starten. De eerste minuten voelt het een beetje onwennig. Het gaat goed… ik ben niet zo heel snel tevreden, maar steeds weer betrap ik mijzelf erop dat ik wel rustig ben en dat ik het gevoel heb er goed op te zitten. Er is één uitsluiting die misschien wat te makkelijk was en een keer ingrijpen bij mijn collega waar je ook over kan discussiëren. Bij de laatste time-out van Italië op nog 32 seconden op de klok, kan ik de smile niet onderdrukken. Die is zo groot, dat ik mij bedenk dat het maar goed is dat de camera niet op mijn gezicht wordt gericht. Maar… eerst nog even opletten, want hoe vaak gaat het niet mis in de laatste 10 seconden van de wedstrijd? Dat gebeurt gelukkig niet.
Het einde van de wedstrijd is dan daar, tekenen en foto’s maken. En daarna… genieten van dit moment. Dat moet je tenslotte ook niet vergeten. In de kleedkamer heb ik echt een smile van oor tot oor. Mijn telefoon is geëxplodeerd in het kastje. Onwijs leuk, allemaal foto’s en felicitaties. Ik realiseer mij alleen maar dat ik mijn droom heb waargemaakt. Openingsceremonie… Check! Een wedstrijd… Check! Die smile op mijn gezicht gaat er echt niet af. Ineens ben ik dan nu ook een 'Olympiër'.
In de middag zijn we vrij, er zijn geen wedstrijden meer. Dus tja… dan ga ik op het Olympisch park basketbal kijken en turnen. Het is hier allemaal op het complex en wij mogen er zo in, zo bleek vanmiddag nog. Zit ik ineens bij de basketbal wedstrijd Brazilië – Spanje. Mega spannend en een stadion dat uit zijn voegen knalt. In de laatste 10 seconden komt er nog een tweepunter voor Brazilië waardoor ze over Spanje heen wippen. Het stadion ontploft, het is bomvol, dus ook een bomvol gekkenhuis. Eindstand 65 – 66 voor Brazilië.
Ik besluit om bij de landenwedstrijd turnen te gaan kijken. Ik loop om het gebouw heen en: "Oh!? U bent van de Olympic Family?" Ik zeg: "Dat denk ik niet", maar voordat ik het weet ben ik binnen. Mazzel en succes. Ik loop zo langs het mediacenter, langs de president van weet ik het waar en allerlei andere skyboxen. Ongelooflijk hoe de beveiliging hier is. Nu weet ik wel dat ik er lief en vriendelijk uit zie, maar dan nog. Het is wel zo dat aan het begin van de poorten de beveiliging heel streng is, maar wie zegt dat niet iemand ergens iets over het hek heen gooit…
Ik ga woensdag weer gewoon rustig bij het waterpolo zitten. Het is mannendag en dus ben ik vrij. Het belooft een mooie wedstrijddag te worden en een aantal leuke collega’s komt in actie. Komt helemaal in orde.
En voor nu… Ga ik slapen met een smile op mijn gezicht van hier tot Tokio!
Diário de Diana 3.
En zo zit je dan naast de Camiel Eurlings van Italië. Bij het waterpolo nog wel!
Tijdens de wedstrijd van Montenegro – Italië zat ik helemaal bovenaan op de tribune. Twee redenen: één, je zit daar iets minder te blauwbekken, want woensdag was het echt winter in Rio en twee, je zit ook nog eens droog. Mario Prescante besloot toen het ging regenen het ook hogerop te zoeken en dan is er toevallig nog een plaatsje naast mij vrij. Ik zat samen met Gomes te kijken naar de wedstrijd en voor ik het wist had ik het hele Italiaanse kamp om mij heen. We hadden even een kort leuk gesprek, echt heel grappig. En de wedstrijd werd nog door de Italianen gewonnen ook.
Het is de dag van de bekende Nederlanders, want eerder liep ik Alex Roelse al tegen het lijf. Althans, hij struikelde bijna over mij. Hij is ongeveer 3.20 meter hoog, ongelooflijk wat een lange gast. Als je zou zeggen dat bij basketbal speelt in Team USA, geloof je het ook. Hij moest zo spelen tegen Frankijk, een wedstrijd die ze wel moesten winnen. Na ons gesprek kreeg ik vragen van Gomes: hoe zit dat, een speler van Team USA en jullie kennen elkaar en spreken Nederlands? Wat klopt hier niet?!
’s Ochtends kwamen we het pooldeck oplopen en toen was het schrikken. Het eerste bad dat je ziet is het ‘schoonspringbad’ en dat was groen… Ik vroeg al of ik mijn hengel moest gaan halen. Als je zou zeggen dat het een visvijver is, dan geloof je het ook. Het wedstrijdbad was ook al onderweg om groen te worden; gevalletje PH-waarde in de war. Er groeit iets in, wat we liever niet hebben. En hoe het komt? Nou door het weer. Het is vannacht koud geworden, gaan waaien en gaan regenen. Om eerlijk te zijn, voel ik mij wel thuis. Zo koud, zo nat en zo’n smerig windje.
Woensdag was verder een rustige dag. Ik besloot gewoon met de bus te gaan en niet met de vrienden van de BRT. Het busstation voor de deur van het Olympisch park is gesloten. Geen idee waarom. Ik kan mij niet bedenken wat er kapot aan zou zijn. Dat betekent dat je dus best een roteind moet lopen. Nu maakt niemand zich daar druk om, maar ik heb genoeg gelopen de afgelopen dagen. Wat wel grappig is, is dat je ziet dat het hier allemaal gemaakt is de afgelopen maanden. En snel… De treden van de trappen bijvoorbeeld zijn niet allemaal gelijk. De een is wat breder dan de ander, de volgende weer wat hoger en weer een in de combinatie van beiden. Je kunt dus niet op je gemakje de trap af of op lopen, je moet blijven nadenken.
Bij de wedstrijd van Brazilië is het een spektakel. Ze spelen tegen Servië en je moet weten dat ze in het team van Brazilië niet alleen de beste coach van de wereld hebben ‘aangekocht’, maar ook een aantal (oost) Europese spelers hebben een Braziliaans paspoort gekregen. En gezien het feit Servië al een paar dagen speelt alsof je naar jongens onder de 17 jaar zit te kijken, kan het niet anders dan dat Brazilië ‘erop en erover gaat’. Ze winnen met 6-5 en het stadion is in extase. Prachtig om te zien. Ik denk dat ik ook het Braziliaanse sfeertje mee naar huis neem over ruim een week.
Verder geen spannende bezoeken aan andere sporten gedaan. Ik was wel even klaar: zes waterpolo wedstrijden, blauwbekken, twee keer opwarmen en ook nog even rustig aan willen doen vanmiddag. Morgen gaan we de boel weer opzoeken. De eerste wedstrijd is om 9.00 uur, de laatste om 12.50 uur. Daarna zie ik wel even wat ik ga doen. Ik ga in elk geval voor dag en dauw op. Ik fluit namelijk om 9.00 uur lokale tijd. En wat een wedstrijd: Brazilië – Rusland! De wekker gaat donderdag om 6.20 uur, ik neem de bus van 7.15 uur… Dus beetje tempo maken, kort douchen, aankleden, ontbijten en dan gaan we. Op naar de tweede wedstrijd. Ik ben er klaar voor en ik heb er onwijs veel zin in!
Diário de Diana 4.
Donderdag had ik gewoon wedstrijd twee te pakken! Ik fluit met Tahara, een Japanse vriend. Ik had de delegate van Japan gevraagd of hij wilde tolken voor mij. Dat was heel fijn. Tahara snapt het allemaal wel wat je zegt, maar mist net even de essentie, zo blijkt. We nemen de gebruikelijke dingen door voor de wedstrijd, waar je meestal met je collega heel kort over kan zijn. Nu komt er ook een blaadje aan te pas om te tekenen wie waar fluit, wat te doen bij een penalty, wat te doen als er iets mis gaat bij de tafel enz. Ik vind het allemaal best, als de afspraken maar duidelijk zijn. Dat maakt het leven van een gemiddelde scheids tenslotte toch ook wat makkelijker.
Dutilh met Tahara
We lopen naar het inzwembad, da’s best een eindje… Het is een bad dat er tijdelijk is neergelegd. Het bad is wel 25 meter, maar omdat de doelen drijven in het water is het vrij klein. Alleen de eerste dag hoorden we daar iemand over. Het alternatief was dat we met het polotoernooi anderhalf uur verderop zouden poloën op een militaire basis waar ook het hockey gespeeld wordt. Dus ja… Toen was het geklaag snel over.
Teams uit het water en het eindje weer terugwandelen. Dat was onze warming up. In de wachtruimte vraag ik de captains er nog even bij. Nog even een paar paaltjes met hen in de grond geslagen, want ook met captains kan je van tevoren afspraken maken. Muziek loopt, langs de badrand en een voor een de catwalk op. Dan hoor ik mijn naam, dus hup… voorstellen, Tahara voorstellen en netjes staan voor de volksliederen. Bezorgt toch altijd weer kippenvel. Zeker die van van de week: Italië en Brazilië. Nu is die van Rusland ook niet verkeerd, maar toch minder frivool. Bij het volkslied van de Brazilianen barst het stadion weer uit zijn voegen. Wat hebben die mensen een passie zeg.
Tijd om te gaan starten en gelukkig begin ik weer aan de kant van de jurytafel, vind ik toch het beste plekje om te beginnen. Het eerste fluitsignaal is immers dan voor ‘jou’ en dan zit het geluid er gelijk goed in. Toen we ’s middags op weg naar het basketbal waren, begon mijn Argentijnse collega, die die ochtend goaljudge was bij mij te klagen over het harde fluitsignaal van mij, haha. Heeft m’n man laatst ook een opmerking over gemaakt. Tsja, dan is het geen incident meer. Het is nu twee keer gezegd (en dus structureel), dus ik beloof dat ik erover na zal denken.
De eerste periode verloopt op zich prima, al houdt mijn Japanse vriend zich niet helemaal aan de afspraak. Gelukkig is de delegate nog in de buurt en in de eerste rust kan ik hem vragen “to stick to the plan” en zo gaat het gelukkig ook. Hij houdt zich verder in de wedstrijd aan de afspraken. Hij heeft het moeilijk en een paar ongelukkige momenten. Het geeft mij wel de ruimte om het allemaal netjes in goede banen te leiden en zo gaat het ook. Ik ben heel rustig, beheerst en pak de momenten eruit die ik denk dat ik eruit moet pakken. De goegemeente is het met mij eens en zo is het een mooie wedstrijd. Heel even wordt het rommelig, maar al snel wordt het weer rustig na een paar uitsluitingen. De Russen winnen uiteindelijk met 14-7. Heerlijk potje!
Na de wedstrijd krijg ik alleen maar complimenten: goed gedaan, bravo, rustig, beheerst, constant consequent. Persoonlijk heb ik wel een paar puntjes, maar overall ben ik ook wel tevreden. Het grappige is dat je nog steeds op dezelfde Olympische Spelen fluit, maar dat het nu al voelt alsof het gewoon is. Wedstrijd nummer twee was dit… Hoe gewoon kan het zijn! Ben gewoon nog steeds aan het toeteren op de Spelen!
Ik kijk de andere wedstrijden uit. Mooie wedstrijden, behalve de laatste van de ochtend. We ruimen het veld op met een stand van 11-10 in het voordeel van Spanje, maar let wel… met 37 uitsluitingen! Normaal gesproken kom je bij een dameswedstrijd niet verder dan een P of 15 maximaal 20. Dit is wel heel veel. Ik weet niet wat ik daar van moet vinden, maar Lonzi (waterpolovoorzitter FINA, red.) is er over uit hoor… “this is impossible!!!!” Ik hoor hem over het bad heen roepen! Ik schat in dat er een meeting zal zijn vanavond of morgen.
Maar ik hou het voor gezien. Ik was ’s ochtends al om 6.00 uur op, mijn benen vinden het wel mooi geweest voor vandaag. Vrijdag is er weer een mannendag, dus ik ben vrij. Ben benieuwd of er zaterdag nog een potje in zit. Dit smaakt naar meer…
Diário de Diana 5.
Zaterdag was misschien wel een dag om nooit meer te vergeten… Het was de dag waarop ik bereikt heb wat ik wilde bereiken. Ik wilde fluiten op de Olympische Spelen, ik wilde de openingsceremonie zien, ik wilde drie wedstrijden fluiten zonder kleerscheuren. En als ik dat zou bereiken, dan zou ik toch echt trots moeten zijn op mijzelf.
Zaterdag heb ik weer goed gefloten. Amerika tegen Hongarije, twee hele fysieke ploegen. Voor de wedstrijd bespraken mijn collega Marie Claude de wedstrijd voor, we spraken met de aanvoerders en de coaches. Deze keer apart. Even weer wat paaltjes in de grond, dat is wel handig. Zeker bij Adam, de coach van Amerika. Die is er een meester in om show te maken met stampij. En laat ik er nou niet op zitten te wachten om de eerste te zijn die een coach met rood weg moet sturen. Dat hoefde gelukkig niet. Hij gedroeg zich voorbeeldig!
De wedstrijd was leuk, volgens mij had ik de zaken te pakken die er allemaal toe deden. Mijn neutrale vrienden van het zwemmen vonden het fantastisch. Het zijn de officials van het zwemmen. Zij kwamen speciaal voor mijn wedstrijd kijken. Ik had het Karina, de Nederlandse official, verteld en zij had vervolgens haar vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd. Volgens Marie Claude had ik 'my own fanclub'.
Het was weer genieten, het voorstellen, de volksliederen, de wedstrijd en met nog twee minuten te gaan realiseerde ik mij dat ik van dit moment moest genieten. Doelstelling gehaald, waar ik hard voor heb gewerkt en veel voor heb gedaan (en gelaten). En nu… Nu ben ik er. Iets wat altijd heel ver weg heeft geleken, is nu geschiedenis. Het is moeilijk te bevatten maar als ik na de wedstrijd en na de meeting eens rustig bij het schermen zit en daarna bij het schoonspringen, dringt het pas echt tot mij door. Het klinkt heel makkelijk en heel zakelijk: doelstelling bereikt. Maar nu landt pas werkelijk dat het zo ver is. Iets wat onbereikbaar leek of heel ver weg, is nu een feit.
's Avonds gingen we op tijd naar het Olympisch zwembad voor de race van Ranomi. Als ze goud haalt, dan moet ik erbij zijn natuurlijk! Vanuit de bus, liepen we zo het in zwembad in. Wel grappig, Kromo is aan het inzwemmen, Phelps en nog wat andere helden die ik later op de avond voorbij zie komen peddelen er ook. Tijd om naar het bad te gaan, het zal wel druk worden. Wat bijzonder, we wandelden zo het pooldeck op, namen wat foto's en zochten ons plekje op op de tribune. Zaten ineens een paar stoelen verder Willem Alexander en Maxima. Die vonden natuurlijk dat als ik erbij was, zij niet achter konden blijven ;-). Ik nam wat foto’s en wilde ze eigenlijk gewoon een hand geven. Nou lijk ik misschien wel een lefgozer, maar op de koning en koningin afstappen om ze een hand te geven, dat ligt toch wel heel ver buiten mijn comfortzone. Maar daar was dan Erik van Heijningen. Hij zat twee stoelen ernaast. Ik had hem hier in Rio nog niet gezien, dus hij liep op mij af en ik op hem. Toen stelde hij voor om aan Willem Alexander en Maxima te vragen of hij mij even voor mag stellen. En ja hoor, zo geschiedde! Ik gaf ze beiden netjes een hand en dacht het bij deze beleefdheid te laten. Nou… niet dus. Ik kreeg gelijk allemaal vragen: Hoe is het bij het waterpolo? Jammer dat de dames niet meedoen. Hoe gaat het met fluiten? Ik vertel dat het heel goed gaat en dat ik zeg maar de Bjorn Kuipers ben van het waterpolo. Een gesprek van drie minuten, meer was het niet, maar ongelooflijk… ik ben sprakeloos. Heb ik gewoon met de koning en de koningin staan praten in mijn eentje!
Ik vertelde al eerder dat mijn Spelen niet meer stuk kunnen, maar dit is wel een heel mooi cadeau. Dit gaat nooit meer uit mijn geheugen, hier heb ik geen foto’s voor nodig! Ongelooflijk wat een plaatje is dat. Ik had al een smile op mijn gezicht van hier tot Tokio(!), maar nu is die nog groter geworden. Vanaf nu ben ik niet meer in Rio de Janeiro, maar in Royal de Janeiro.
Diana en Koning. Foto:ANP/Kippa
Diário de Diana 6.
Zo… kunnen er meer ballen in? We hebben het hier over de kwartfinale op de OS Rio 2016 en het is 8-0. Oké, Amerika zou ruim winnen, dat wist ik wel, maar dat wil niet zeggen dat het dan eenrichtingsverkeer moet zijn. Brazilië komt er niet aan te pas. Amerika wint heel makkelijk. Maar dan is er ineens een Braziliaans doelpunt, het stadion ontploft! Vlak daarna is er een tweede doelpunt van Brazilië, het stadion ontploft nog verder en het team speelt ineens alsof ze gaan winnen. Ik vind het allemaal meer dan prima, eindelijk wat actie in de tent! Ze scoren nog een keer en aan de Amerikaanse zijde hebben we nog een paar mooie voordeelsituaties. Het stadion gaat uit zijn dak, alsof Brazilië de finale speelt. Geweldig om daar dan te lopen, wat een sfeer, het gaat dwars door je heen. Ook dit moment neemt niemand mij meer af. Ik heb een smile van heb-ik-jou-daar, helemaal geweldig! Maar om dan ook wel heel eerlijk te blijven, ik hoop dat er na dit potje nog wel een wedstrijd in zit, want om nou met 13 – 3 de Olympische Spelen hier in Rio af te sluiten, tja… Maar ja, wie het weet mag het zeggen, vanavond weten we of ik morgen ga fluiten en wat ik morgen ga doen.
Het was gisteren in elk geval een spektakel. Rusland schakelde (heel terecht) Spanje uit, maar ook Australië gaat van center court af. Zij verliezen van Hongarije. Het geeft weer nieuwe inzichten: Rusland, USA, Hongarije en Italië spelen de halve finales. De rest, Australië, Spanje, Brazilië en China spelen om plaats 5 t/m 8. Ik vraag mij af of dat nog ergens goed voor is, ik zal het morgen eens opzoeken!
Ik was om 23.30 uur thuis, het weer is hier inmiddels veranderd in gezellig Nederlands. Het is van 30 graden plus omgedraaid naar 18 graden minus, met een hele harde wind. Die hebben we helemaal niet nodig, want Dorian is al klaar, dus ga maar rustig liggen, zou ik zeggen. Bovendien is die wind nog best gevaarlijk. Door de wind waaide mijn accreditatie in mijn oog, precies met de punt, dus daar zit nu een bloeduitstorting, maar verder functioneert het allemaal prima hoor. Ik schrok wel even, het was vlak voor de wedstrijd. Ik doe even een snelle huis-tuin-en-keuken-ogentest en ja hoor, ik ben geslaagd, niks mis mee, hij doet het nog en dus hobbelen we gewoon naar de kleedkamer. Tijd om mij klaar te maken voor de wedstrijd.
Verder is het naar mijn idee heel goed hier. Ik lees ook de verhalen in het nieuws, maar inmiddels heb ik mijzelf wel in het systeem van de Brazilianen gewurmd. Het is immers zo dat je natuurlijk kan proberen om het systeem te veranderen, ik heb er maar voor gekozen om mijzelf aan het systeem aan te passen. En dat lukt vrij aardig. Mijn kamer begint wel een beetje als thuis te voelen, althans, bij gebrek aan beter. Nog steeds zit de afplaktape op de kozijnen, loopt de WC nog steeds niet lekker door en is de douche eerder op de ochtend toch echt een stuk warmer dan later op de ochtend.
Maandag was het wasdag. Deze wasvrouw heeft nog steeds vakantie, dus het zwikkie gaat in een zakkie en het zakkie breng ik bij mijn nieuwe vriendin hier vijftig meter verderop; een kleine laundry service. Mijn Portugees gaat met de dag vooruit, nog even en ik ga het nog spreken ook. In de wasserette staan drie Nederlanders. Volgens mij net aangekomen. Je haalt ze er zo uit. Ze staan te zeuren, te klagen en te zuchten. Dit kan toch niet zo, hoor ik de een tegen de ander zeggen. Ik besluit niets te zeggen en mij in het Portugees en Engels te houden. Dat helpt, ik sta binnen een paar minuten weer buiten, zij staan er nu waarschijnlijk nog.
Ik spreek wat met verschillende mensen in het bad. Sommigen zijn er wel klaar mee. Het eten, het vervoer, de lange zit, het niet bij andere sporten kunnen kijken, alles… Ik bedenk mij wat het een contrast is in hoe je het kan beleven. Wat mij betreft is het hier een groot feest en ja… je moet er wel wat voor doen. Niets komt je aanwaaien in het leven, dus ook hier in Rio niet. En ja… het eten… daar geef ik hem wel gelijk in. Daar ben ik ook wel een beetje klaar mee. Daar waar ik in Shanghai twee keer per dag huppelend naar beneden ging om te eten, bedenk ik mij hier hoe ik het mij er zo makkelijk van af kan maken en of ik nog ergens enige vorm van variatie kan vinden. En ik kan je vertellen, dat is best lastig. Maar ja… wat weegt 2½ week hetzelfde eten nou op tegen het fluiten op de OS?! Niets dus… dus klaar, einde discussie.
De mensen hier maken je allemaal blij, dat begint al in de ochtend. Ik wil mijn witte broek niet naar mijn wasvriendin brengen, dus doe ik die in de zak van het hotel. En ja, leuk om de waslijst erbij in de vullen, maar wat 'broek' is in het Portugees kom ik niet helemaal achter. En dus ga ik op onderzoek uit. De 'kameropruimeres' is bij de buren bezig. "Oi, kan je mij even helpen?" Ja hoor, zakje erom, lijstje erbij en klaar. Met een glimlach erbij, dank je wel, obrigada!
En dan ben ik gewoon in mijn luie modus te laat voor het ontbijt. Dat is dus blijkbaar tot 10.00 uur en niet tot 10.15 uur. En daar waar ze het hier in Rio allemaal niet zo nauw nemen met de tijden, doen ze dat blijkbaar wel met de werktijden. Maar, mijn vriendin van het ontvangstcomité is blijkbaar ook van het 'ontbijt-opruim-comité' en dus vraag ik vriendelijk of ik niet gewoon een yoghurtje kan krijgen met wat cruesli, niet te ingewikkeld en helemaal prima. En ja hoor… het komt er netjes aan en met een obrigada kom ik er mee weg.
Ik meld mij dan om 12.30 uur bij mijn volgende vriend, de buschauffeur. Hij heeft pas een smile van heb-ik-jou-daar, kan ik nog wat van leren. Elke dag brengt hij ons van het hotel naar de venue en weer terug, met alle geduld, spreekt geen woord Engels, maar ciao, bon dia en obrigada zit in mijn woordenschat inmiddels.
De lieden van de beveiliging lijken geen smile te bezitten. Het zijn bijzondere figuren, als in de geupgrade versie van de marechaussee die wij hebben. Een obrigada gaat er nog wel vanaf en stiekem hier en daar ook wel een lachje als je zelf lacht, maar dat is het wel. En zo zijn we weer in het bad. Hier loop ik netjes langs alle beveiliging en ergens voelt dat wel heel fijn. Welkom, leuk dat je er bent en ga lekker zitten. Of woorden van gelijke strekking, want zo goed is mijn Portugees nog niet.
Tijd om te gaan fluiten dan, de spelers zwemmen in in het inzwembad, net even buiten het stadion. We verplaatsen ons naar de final-call-room. Daar waar de zwemmers ook zaten van de week. Twee dames houden de tijd heel strak in de gaten. Met oortjes staan ze in verbinding met de lui van broadcast en de muziek. Countdown is er op een scherm in deze ruimte en dan… dan gaan we!
Voorstellen, volksliederen en knallen maar! Nou… dat heb ik weer gedaan, voor zover dat kon bij deze wedstrijd. Het was een beetje saai, wel heel makkelijk (maar ergens ook weer niet) en zo ben ik zonder kleerscheuren door de kwartfinale. Het is nu wachten op vanavond, ik ben erg benieuwd, er wordt al druk gespeculeerd. Ik hou mij er maar buiten. Marie Claude is er helemaal van overtuigd dat wij nog wel een mooie wedstrijd krijgen. Ik weet het niet, de concurrentie is heel groot. Maar ja, niemand weet het nog... dus vanavond kan ik het je vertellen.
Diário de Diana 7.
En zo zie je dan Amerika winnen van Argentinië. Huh? Die doen toch niet mee met het waterpolotoernooi? Dat klopt… Ik ben bij het basketbal. Team USA wint makkelijk, maar de Argentijnse supporters staan compleet achter hun ploeg en in de laatste kwart zingen ze en vlagt het hele stadion. De Amerikanen zijn stil, behalve de beveiliging. Er was even een klein incidentje op de tribune en dan zie je ineens hoe de Amerikanen beveiligd worden. De special forces uit Ocean’s twelve rollen hier de arena binnen. Het is wel mooi, de aandacht van het publiek (toch wel een paar duizend man) is volledig gericht op het incident. De man in kwestie wordt door onze vrienden en het leger afgevoerd en oh ja, de wedstrijd ging gewoon door. Het is een gekkenhuis en hoe fijn is het om hier bij te kunnen zijn. We komen nu met de hele groep binnen via de Olympic Family ingang. De nieuwe strategie werkt, we lopen overal zo door. En keyword is dan feitelijk dat je er gewoon netjes uit ziet en verder heb je dan geen moeilijkheden. Het is wel bijzonder dat je toch zo overal naar binnen kan. We zitten vervolgens ook nog zo’n tien rijen vanaf het veld, dus tja… wie maakt mij wat. Ik bedenk mij zelfs dat ik het leuk ga vinden om bij andere sporten te gaan kijken!
Ik heb ongeveer alle sporten hier op de venue gezien; handbal, basketbal, achtervolging, tennis (o.a. finale Del Potro – Murray), schoonspringen, synchroonzwemmen, schermen, judo, zwemmen natuurlijk, turnen teams heren, turnen teams dames en natuurlijk waterpolo. Voor het hockey had ik een kaartje gekocht vorige week. Dat is wel een poosje verderop, ruim een uur rijden met een taxi. En gezien mijn eigen speelschema, kan ik niet meer zo ver weg.
En dat doe ik lang niet altijd in m'n eentje. Het is mooi adat er een hechte groep scheidsrechters ontstaat tijdens zo'n toernooi. Iedereen hoort erbij en iedereen past zich aan. Om een voorbeeld te geven hebben we hier ook een collega uit Iran en een collega uit Egypte. Die uit Egypte is wel redelijk modern, dat merk je al heel snel. Hij is heel open en zoekt gelijk het gesprek op met iedereen. De collega uit Iran spreekt wat minder goed Engels, maar ook die ontdooit in een dag. En dan is het wel bijzonder dat hij juist een gesprek aanknoopt met mij, ik vind dat wel bijzonder, de verhouding tussen mannen en vrouwen is daar toch echt heel anders dan in Nederland. De hele groep is dus rijp en groen door elkaar: 2 vrouwen en 21 mannen. Het is wel grappig, "uh… mag ik even zeggen dat je er heel leuk uit ziet vandaag?" "Uh… Ja hoor, dank je wel. Oké dan ben je nu weer mijn collega."
Diana Dutilh met haar collega-scheidsrechters
We trekken dus met elkaar op, in verschillende samenstellingen, soms met zijn allen, soms gaat een paar naar basketbal (wij dus gisteren) en een paar naar handbal. Het is maar hoe het uitkomt en het mooie is: iedereen hoort erbij.
Goed… maar het belangrijkste vindt natuurlijk in het bad plaats. Gisteren werden de halve finales gespeeld en de wedstrijden om plek 5 – 8 . Bij de wedstrijd van Brazilië – Australië zit ik achter de 30 seconden klok. Een prima baantje… lekker relaxed, zeker als je het vergelijkt met de vorige keer in Belgrado: Servië – Montenegro met 22.000 man op de tribune. Als je dan een foutje maakt met die klok, nou dan ben je wel de pisang, linksom of rechtsom. Maar hier… nee hoor, dit kan ik prima met een oog dicht. Gelukkig doen beide ogen het weer, dus ook daar hebben we geen zorgen meer over. De wedstrijd is heel eenvoudig, Australië wint.
De wedstrijd erna is interessant, Italië – Rusland. Het is wel mooi om te zien dat de hele tribune Italiaans wordt in no time. Het hele IOC zit er weer, Barelli en hele aanverwante artikelen. Het is wel mooi, inmiddels 'kennen' de twee IOC-leden van Italië mij wel, dus maken we elke keer een praatje, zo ook gisteren. Zou er dan ook een Italiaanse ANP zijn? Want dan moeten we daar nog even wat foto’s zien te scoren! Dat doen ze toch wel goed daar in Italië… iedereen is er en iedereen is Italiaans gekleed. Wij kunnen daar nog wel wat van leren. Italië wint en dus is dat de eerste finalist.
En dan is het tijd voor belangrijke zaken; er moet geshopt worden. Ik heb de verzoeknummers nog open staan en tja… ik wil niet wachten tot de laatste dag. Je weet maar nooit en dan heb ik 'niets'. Er staat een rij van heb-ik-jou-daar, dus laat ik eerst maar even gaan eten. Het is bloedheet en alle mensen concentreren zich op de schaarse schaduw die er is. Ik ga maar in de zon zitten, pak ik nog een beetje een kleurtje mee. Goed… lunch is over en dus shoptijd. Ik waag mijzelf in de prioritiy-lane. En ja hoor, ik mag zo voor, geen wachtrij van een uur, ik kan zo doorlopen. Heel fijn! Maar dan is de shop nog wel heel groot, dus pad voor pad loopt ik alles door, koop het lijstje en meld mij dan vervolgens bij de prioritiy-lane-betaalbalie. Wat een feest is dit zeg, je hoeft nergens te wachten. Ik voel mij wel een opperbobo!
En dan is het ook alweer tijd om terug te gaan naar het bad. Het is heel dichtbij, maar door de stikhitte heb ik mijn tempo aangepast aan die van de Brazilianen. Ik wil niet veel zeggen, maar wat nou winter?! Het is hier warmer dan het bij ons in de zomer zou worden!
De wedstrijd Spanje – China is niet veel, het gaat aan mij voorbij. De volgende wedstrijd is wel heel leuk, USA - Hongarije, mijn wedstrijd van een paar dagen terug. Het is spannend, maar USA is duidelijk beter. Zij winnen, niet heel makkelijk, maar ze winnen wel. We hebben dus de finale Italië – USA en Rusland – Hongarije voor brons. Had ik gisteren al voorspeld, dus ook deze ronde hadden we rustig via Whatsapp kunnen afdoen.
Het bad loopt langzaam leeg, het was niet helemaal uitverkocht. Dat viel mij ook al op bij de kwartfinale basketbal, er is nog een behoorlijk aantal lege stoelen. Ik vraag mij dan ook af of de kaarten dan ook wel allemaal uitverkocht waren… Maar goed, dat is iets waar je nooit achter komt. Er hangt wel een goed sfeertje, want alle landen hebben zo hun fans meegenomen!
En dan is het weer klaar voor vandaag. Het einde van de OS komt langzaam dichterbij. Bij de heren hebben we morgen de halve finales en de dag daarna hebben we bij de dames al de finales en is het over. En zo komen we dan bij het hotel en tja… we hebben nog niet gegeten en dus eten we op z’n Grieks/Hongaars. Er worden pizza’s gehaald en de achterblijvers hebben de opdracht om de tafel te dekken en te zorgen dat er bier op tafel staat. Nou dat kunnen we en in no time hebben we de hele bar/zwembad geconfisqueerd. We zijn maar met zijn tienen, maar toch.
Donderdag is het mannendag, dus ik doe niets, alleen lekker polo kijken. En wachten tot de aanstellingen komen aan het eind van de dag. Iedereen roept er wat over, de een zegt dat wij vrouwen geen schijn van kans hebben, de volgende beweert weer dat ik mij moet klaarmaken voor een belangrijke wedstrijd op vrijdag. Het is 50% kans dat het zo is en 50% kans dat het niet zo is. Ik hoop dat er nog een wedstrijd in zit, het zou mooi zijn om fluitend de OS af te sluiten. Maar mocht het niet zo zijn, ik heb mijn successen al en ook al gevierd, dus mij maak je niets meer…
Diário de Diana 8.
Jiiieeehoee!!! Het is gewoon een feit… Ik fluit voor de bronzen medaille bij de dames!!!! Hoe gaaf is dat en wie had dat durven dromen… nou ik niet hoor! Ik kom net kijken, ben net een jaar “wereldscheids” en dus was het al bijzonder dat ik het gehaald had tot de OS en dan nu… 3e-4e plaats Hongarije – Rusland. Wat ongelooflijk gaaf. En met vertrouwen stap ik erin. Ik heb niet alleen progressie gemaakt de afgelopen tijd, maar ook deze beide ploegen liggen mij wel. Het gaat vast goed komen, ik heb er onwijs veel zin in. En het is nogal een eer deze wedstrijd. De verliezer heeft gewoon niets…. Geen medaille niets… dus tja… de gouden wedstrijd is natuurlijk wel heel gaaf, maar daar heb je in elk geval zilver en bij deze…. Nou ja, we gaan het zien. Het speelt zich af om 11.20 uur mijn tijd, dus 16.20 uur Nederlandse tijd. Erik van Dijk van de NOS heeft al gemeld dat hij er zal zijn, dus ben benieuwd…
Vandaag, donderdag, is het halve finaledag mannen en we spelen om 5 – 8. De eerste wedstrijd van vandaag is Hongarije – Brazilië. De twee collega’s die fluiten hebben het heel zwaar. Een van de twee heeft geen idee wat hij aan het doen is. Het is bijna gênant en voor sommigen van mijn collega’s erg moeilijk, zij hebben pas twee wedstrijden gefloten en zijn hier dus al 2,5 week. Dat voelt wel zuur als je dan ziet dat er een collega helemaal niet klaar is voor een optreden en er toch staat. Maar goed… de ploegen bepalen zelf wie er moet winnen gelukkig, dus kunnen ze daar niet de schuld van de scheidsrechters voor geven.
De tweede wedstrijd is vuurwerk, Montenegro – Kroatië. Het vuur spat er al af vanaf het begin, het gaat gelijk op en met een beetje hangen en wurgen is het Kroatië dat aan het langste strootje trekt. De collega’s hebben het goed en zorgen ervoor dat de wedstrijd echt heel goed gaat. Daarna is het “rust” en tijd om te gaan lunchen. Ik ben wel een beetje klaar met de lunch, dat was ik eigenlijk al op dag 1, maar van 2,5 week salade tussen de middag ben ik wel een beetje zat van. Ik klaag niet hoor, het is onwijs goed eten, maar sommige dingen komen je neus wel eens uit. Ik wandel nog even naar buiten, het is prima weer vandaag, niet zo warm als gisteren. Voor de deur van het zwembad is een groot plein met allerlei commerciële dingen. Ik besluit mijzelf geen Nissan cadeau te doen, das nou net teveel van het goede. Er staat ook nog een rij voor weet ik het wat, ik probeer te kijken, maar geen idee waar deze mensen minstens een uur of anderhalf op staan te wachten. Goed… iedereen heeft recht op zijn eigen problemen en dus wandel ik maar door. Een eindje verderop staan grote schermen, er wordt volleybal uitgezonden, helaas geen Nederland, maar toch plof ik ook neer op het gras. Iedereen ligt daar languit. Het is weliswaar kunstgras, maar het ziet er wel leuk uit. Even een half uurtje sufkippen dan in de zon, heerlijk even.
En dan is het tijd om terug te gaan. We hebben inmiddels een getuigschrift gekregen van de organisatie, een bewijs dat ik hier meegedaan heb. Heel leuk, ook om in te lijsten, net als mijn shirt, mijn fluit, een bal en een foto van mij in gesprek met de Koning en Koningin. Ik meld mij weer netjes bij de beveiliging en ik mag weer zo doorlopen. De beveiliging is hier per dag anders. Vanochtend werden we weer van top tot teen gecheckt en gisteren konden we gewoon in de bus blijven zitten. In het stadion hebben wij zo onze vaste plekken, tussen de bobo’s zitten wij een potje polo te kijken. We mogen zo doorlopen altijd en dat voelt toch ook wel lekker. Net als gisteren dat wij dan zo doorlopen bij de “Olympic Family” ingang…. Tja… klopt dat wel. Aan de andere kant nemen we geen plaatsen in van mensen die een kaartje gekocht hebben, dus ja… ergens zal het wel kloppen. Maar bij ons dus niet, wij mogen hier naar binnen en mogen ook gewoon wedstrijden kijken. Sterker nog, we zitten gewoon naast de IOC-leden van allerlei landen, het maakt gewoon allemaal niet uit. Maar… om eerlijk te zijn, is het veel te leuk om de wedstrijden te kijken met elkaar. We zijn heel kritisch, kijken beelden terug van wat er is gefloten of hebben een hele discussie ergens over. Soms gaat het ook ergens over, een strafworp of een uitsluiting, maar soms gaat het over die ene waterdruppel die de andere raakte. Maar ach… het is wel leuk, zelfs na 2,5 week nog. Het is wel grappig om te zien dat iedereen er gewoon zo inpast.
Ze waren mij wel vergeten vandaag bij de bus, maar dat mag de pret niet drukken. Laat er nou nog een bus komen en tja…. Dan moet je alleen wel even op mij wachten voor het hotel voordat je naar de pizzeria gaat. En dat doen ze dan ook wel weer. Maar bij de vraag van een van ons aan mij, wil je nog even naar boven om je om te kleden, is de ander dan wel zo vrij om dat te killen. Nee hoor, ze ziet er prima uit zo… Goed… I rest my case, ik vind het allemaal best!
De andere wedstrijd van 5 – 8 is heel saai, Spanje – Griekenland. En dan is het tijd voor spektakel, Italië – Servië. De tribune komt alweer vol met Italiaanse kledij en zo ook zijn de beide IOC-leden er weer met hun hele crew. Ik krijg nu van allemaal netjes een hand, terwijl mijn collega’s mij zo aankijken hoe het komt dat zij zo vriendelijk zijn tegen mij en ik ze netjes in het Italiaans goedendag zeg. Nog even en ik krijg er ook twee zoenen bij. Italië wil niet winnen lijkt het wel, ze hebben al 14 uitsluitingen mee en nog maar 2 doelpunten… ze staan 6 – 1 achter en uiteindelijk komen ze nog wel terug naar 8 – 10, maar ja… das niet genoeg voor de finale. Zij spelen dus om het brons en Servië speelt tegen Kroatië in de finale. Het zal een spektakel worden zaterdag… Maar eerst morgen…
Morgen, vrijdag, om 11.20 uur lokale tijd, toeter ik de sterren van de hemel. Wat ben ik ongelooflijk blij en trots op deze aanstelling zeg… Dit is wel een beloning van de prestaties die ik heb geleverd hier en de maanden hiervoor. Je wordt niet op een wedstrijd getest of alleen in Rio, het gaat veel verder dan dat. En dat maakt mij wel extra blij… 1. Ze doen het, ze zetten een vrouw op een finale plek en 2. Ze doen het omdat ze het vertrouwen erin hebben dat we dit goed gaan oplossen! En dat heb ik wel met mijn Italiaanse vriend. Ik ben wel heel blij… Een kleine finale op de Olympische Spelen, zo appt John Nieuwkoop mij net. Hij is hier als vrijwilliger bij de waterpolo en wel heel lief, hij zorgt ervoor dat ik mij realiseer wat ik morgen ga doen. Hij stuurt net nog een appje…. “heb je wel in de gaten dat je geschiedenis schrijft morgen, heb je wel door dat je in een illuster rijtje komt van Nederlandse arbiters die dit ook gedaan hebben? Dat zijn er niet zo veel he?“ Ik heb het mij nog niet bedacht… maar… ik ben wel heel blij. Ik had al een smile van heb ik jou daar, maar die kan nu niet meer kapot. Dit is echt geweldig, fenomenaal, ongelooflijk, maar heel waar. Ik ga morgen een behoorlijke potje toeteren en zorgen dat iedereen heel trots op mij kan zijn, inclusief ikzelf!
Diário de Diana 9.
Ongelooflijk, wat gebeurt hier allemaal. Het is een super wedstrijd, het gaat gelijk op in doelpunten en in uitsluitingen. Er wordt wel heel fysiek gespeeld, maar de grens is wel de grens. Ik voel mij wel heel sterk en heel rustig, maar ja… het is wel de wedstrijd voor de bronzen medaille. Het is naar huis gaan met niks of met een medaille. Dat is nogal wat, helemaal in Hongarije. Als je daar een medaille wint, dan heb je een staatspensioen voor het leven. Afhankelijk van de kleur van de medaille is de hoogte van het bedrag per maand, dus tja… het gaat nogal ergens om. Maar ja, als het dan 11-9 is en nog 1.42 minuut te spelen, dan zou je zeggen dat je dat dan moet redden. Maar ja, het blijft dameswaterpolo, dus moet je tot de laatste seconde van de wedstrijd op blijven letten. En zo geschiedde; twee seconden voor tijd wordt door Rusland de 12-12 gemaakt en dus… penalty’s om de winnaar te bepalen!
Ik loop om met m’n briefje en pen. Lonzi is er ook als de kippen bij. De spelers worden uitgezocht, opgeschreven door mij als secretaris en dan is het tijd om te gaan spelen. Achteraf leer ik nog een mooi momentje van de collega’s van 'outside'. Als je niet in de verleiding wil komen om te fluiten op de achterlijn, hou dan je fluit in je hand en niet in je mond. Goede tip, want je wil niet dat je een beetje fluit, de speler de bal neemt en de goalie en de rest van de wereld kamervragen gaat stellen.
En zo gebeurt het dat Rusland wint. Hongarije trekt aan het kortste eind van de penalty shoot-out. Zuur voor hen, maar wel terecht verloren. En dat is ook het commentaar dat ik krijg, zelfs van de Hongaren.
Tijd om het formulier te tekenen, het is klaar, het is mooi geweest. De delegate Lolo loopt met mij mee terug naar de kleedkamers en die vertelt mij dat ik wel heel blij mag zijn. Ik heb het goed gedaan en zo voelt het ook. Wat een wedstrijd en wat een resultaat. Op 32 seconden te gaan, bedenk ik mij bij het uitnemen na een doelpunt dat ik nog even alles moet inademen. Straks is het voorbij en liggen de OS van Rio achter mij. Wel een gek idee… hier heb ik zo lang naar toe geleefd en nu is het bijna over.
In de kleedkamer zet ik mijn telefoon aan. Hij ontploft. Ik heb nu 162 appjes… Ongelooflijk om te zien hoe iedereen zo meeleeft. Het is mooi, allemaal foto’s, mooie berichtjes en felicitaties van mensen die het allemaal gezien hebben. Het is zo mooi en het voelt heel fijn om te weten dat er zo meegeleefd wordt.
Maar eerst even de belangrijke mensen bellen. En gillen dat het echt wel heeeeeel gaaf was allemaal. Het kan ook niet anders. Ik loop daarna terug door de gangen naar de kleedkamer en kom eerst Piela tegen, mijn USA-collega. Dikke knuffel en ongelooflijk veel complimenten. Ik kan het maar net droog houden. En dan kom ik Koryzna tegen. Die pakt mij vast en vertelt mij dat ie zo trots is op mij en dat ik blij en trots mag zijn op dit resultaat. Wat ben ik blij en wat ben ik trots… dit heb ik maar mooi gedaan. Meer dan een droom waargemaakt en meer dan ik ooit had kunnen dromen. Dit hou je niet voor mogelijk bijna. Maar weet je, ik heb mij nog nooit zo rustig en sterk gevoeld. Ik wil de wedstrijd nog heel graag nog een keer op beeld zien of ik echt zo sterk was altijd, maar volgens mij zit ik er niet ver naast. Zeker als ik mijn collega’s mag geloven.
En dan is het tijd voor de finale USA – Italië. Mijn vrienden van IOC Italië zijn er natuurlijk ook weer. Ik kom ze al tegen als ik even gedag ga zeggen bij Erik van Dijk (NOS). We kijken samen de wedstrijd, de IOC-leden en ik. Maar ja… USA is veel en veel beter. Tijdens deze wedstrijd heb ik rustig de tijd om iedereen te antwoorden en te reageren op alle appjes.
En dan… dan is het tijd voor een biertje. Hè hè… eindelijk. De aanstellingen van morgen kunnen mij gestolen worden. Ik heb mijn toernooi erop zitten, dus ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik doe vooral niets meer! Dit loket is gesloten. Ik ben nog wel zo slim om mijn fluitkleding netjes op te vouwen. Je weet immers maar nooit of je op de 30 seconden moet zitten. Maar al snel is duidelijk dat dat niet het geval is. Ik ben klaar en kan rustig in de zon liggen!
Als we terugkomen in het hotel is het even snel omkleden en dan… Tijd voor een volgend biertje met Buch (Catalaan), Bruce, Molnar (de Hongaar) en Herman (Argentijn). Buch is ook blij en opgelucht. We hebben het allebei heel goed gedaan! En dus… Wie wint, betaalt de biertjes…
Met dit illustere gezelschap verplaatsen wij ons naar het steakhouse hiernaast. Heerlijk, even lekker genieten, vakantie, niks hoeven, geen stress en alleen maar eten. Nu heb ik wel geleerd om hier geen wijn te drinken, dus die laatste paar dagen kan ik het wel uithouden!
Steakhouse done, biertjes done en ik ben done. Ik heb alle berichtjes beantwoord en nu is het mooi geweest. Ik kan dromen van mijn gemaakte geschiedenis voor Nederland, als eerste vrouwelijke scheids fluiten op een finale op de OS. Dat is nog niet eerder gebeurd, zo laat ik mij vertellen. Het is mooi, men vertelt dat ik in het illustere rijtje sta met Bookelman, Geurts en Van Dorp. Het zal, ik heb mijn eigen geschiedenis gemaakt.
Ik ga heel relaxed en met een enorme smile slapen. Die glimlach blijft nog wel een poosje, het kan niet meer stuk!
Diário de Diana 10.
Bye bye Rio!
En dan is het zover, tijd om in te pakken en tijd om te gaan, tijd om Rio achter me te laten, tijd om mij weer op te gaan maken voor het normale leven, tijd om uit de bubbel te stappen en tijd om gewoon weer naar huis te gaan. Het is mooi geweest, het is meer dan mooi geweest. De bus die ons elke dag naar het Olympisch park bracht staat niet meer voor de deur, buiten regent het, de wolken huilen.
Ik begin maar eens mijn koffer in te pakken. Alles kan zo in een zak, het is tijd om maar weer de wasvrouw in mij aan te gaan spreken. Ik leg alles op het bed en maak een inschatting met mijn timmermansoog of het allemaal in de koffer gaat passen. Dat wordt nog een uitdaging. Misschien had ik toch die handtrolley mee moeten nemen, want hier had ik niet eerder aan gedacht. En tja… om nu nog 'even' en koffer erbij te kopen… Dat gaat 'm niet worden met de snelheid van de gemiddelde Braziliaan. Dus maar eens kijken hoe we dit eens tactisch kunnen aanpakken. En al heb ik het inzicht van een vierkante knikker, een koffer of een kofferbak inpakken, dat is wel aan mij besteed. En ja hoor… alles zit er in, althans, alles wat ik mee wil nemen... zelfs alle souvenirtjes, cadeautjes en gewenste zaken van anderen.
Even ontbijten en de eerste shift gedag zeggen. We lachen ons helemaal kapot, er gaan er drie in een gewone taxi met zes koffers en dan nog tassen erbij. De voorbank ligt helemaal vol, de kofferbak ook en ook op schoot hebben ze, met z’n drieën op de achterbank, nog van alles. Nee… past wel joh… Die Brazilianen zijn echt gestoord. Maar goed, ze hebben mij ook heel veel moois gebracht, dus mij hoor je niet klagen. Hoewel ik niet rouwig ben om een aantal dingen achter te laten. Ik heb daar in de afgelopen drie weken vrij weinig over gezegd, maar ik zie hier en daar nog wel wat verbeterpuntjes in dit Braziliaanse land.
En zo laat ik Rio achter. Hoewel ik daar nog wel heel hard mijn best voor moet doen, ik vind het wel heel jammer om te gaan. De bus is op tijd, dat moet ik nageven, 11.35 vertrekken en om 11.25 komt hij al voorrijden. Dat kan geen Braziliaan zijn die achter het stuur zit. Een kleine anderhalf uur later komen we dan op de luchthaven, niet helemaal in een rechte streep, deze FINA-bus moest nog wat andere peddelaars ophalen en met een boogje rijden we dan in een rechte streep de weg die ik een paar weken eerder ook al reed met mijn toenmalige vriendin in de taxi. Deze keer gaat de bus gewoon over de Olympic Lane en dus doen we er maar anderhalf uur over in plaats van 2,5 uur op de heenweg. Zo kan het dus ook, het kan gewoon geen Braziliaan zijn denk ik dan maar. Maar niet te hard juichen… Mijn Braziliaanse quotum is nog niet bereikt.
Door de paspoortcontrole, stempeltje erbij, briefje inleveren en met een vriendelijke glimlach loop ik dan Brazilië uit. Onderweg naar huis. Een aantal zaken laat ik zonder problemen achter me. Zo zal ik het niet missen dat mijn bed opgemaakt wordt met alleen dekens en niet met een laken. De laatste paar dagen heb ik mijn best maar niet meer gedaan om mijn bed hier op te maken als ik thuis kwam. Ik ben er maar ingeploft en heb ook dit maar genomen zoals het was. Ik zal de regendouche wel missen, maar niet het dagelijkse zwembad daarna in de badkamer. Zo zal ik de stank in het bad niet missen. In de kleedkamers vooral stonk het verschrikkelijk. Het bad ligt op een lagoon en die ruikt echt vreselijk, een rioollucht maar dan nog erger. Het eten hier in Rio kan mij ook wel gestolen worden. Vooraf dacht ik letterlijk: vlakbij Argentinië, dus vlees in overvloed, lekker eten met lekkere wijn. Maar... niets van dat alles. De wijn is echt niet lekker en het eten was elke dag hetzelfde. En dat is voor een paar dagen niet erg hoor, maar na een week en zeker met de wetenschap dat je nog anderhalve week moet, word je wel wanhopig. Hoewel de sidedish met zwarte bonen of kapucijners wat mij betreft wel op het menu kan blijven. Maar ach, als dat het is… Het went allemaal. Zoals ik al zei helemaal aan het begin, als je het systeem niet aan wenst te passen, maar jezelf een weg vindt in het systeem, is het hier meer dan prima te doen hoor.
Ik heb alleen niet heel veel van het land gezien. Christus heb ik alleen vanaf de weg eronder beneden gezien en van een afstandje op de berg zien staan. Er was geen tijd, geen gelegenheid om daar heen te gaan, het was te ver weg. Net zoals de sugarlove, tja… die hoort natuurlijk wel op je Rio-lijstje en ja, als je hier voor cultuur of vakantie zou zijn, dan kan het niet anders dan dat je daar ook naartoe gaat. Maar ja… ik was hier niet voor vakantie, ik was hier om te 'werken', polowerken en dan heb ik veel geluk gehad dat ik ook bij alle andere sporten op de venue heb kunnen kijken. Ik heb naar mijn idee er echt alles uit gehaald wat er in zat. En dan ook nog eens topwedstrijden fluiten met brons als hoogtepunt.
Wat ik wel zal missen, is mijn accreditatie om mijn nek. Zelfs op de luchthaven heb je hem nodig om door de priority lanes te gaan. Wat een heerlijkheid… Ik zal er aan moeten wennen om 'm niet aan de voordeur te hangen, zodat ik hem niet vergeet. Of misschien moet ik hem gewoon om houden en kijken hoe dat werkt in Nederland.
Ik laat Rio achter in de regen, ik laat de herrie van voorbij razende auto’s, bussen en legertrucks. De een maakt nog meer herrie dan de ander. Na een kleine drie weken ben ik er gewend aan geraakt, ik denk dit ik weer zal moeten wennen aan de brandweer over de Oostzeedijk en de stilte in onze straat. Ik laat de vier liften met hun 'pling-plong' achter, die ga ik zeker niet missen. Waarom moeten die zo hard zijn?
Maar ach… Als dit nou de dingen zijn en je zet ze af tegen al het moois wat Rio heeft gegeven, met bovenal prachtige mensen, onwijs vriendelijk, altijd met een smile en altijd bereid om te helpen. In het Portugees, handen/voeten, half Engels of weet ik het wat voor taal. Het is maar mooi gelukt allemaal, los van de sportieve prestaties hebben de Spelen mij een ervaring gegeven die ik nooit meer zal vergeten. Vijf wedstrijden, waaronder de wedstrijd met penalty-shoot-outs voor het brons, met twee tevreden ploegen, wat wil ik nog meer. Gisteren kreeg ik nog een keer een bedankje van de president van Hongarije, ze zijn het echt met mij eens dat het goed gedaan is, de ploeg heeft verloren, ik heb er geen rol in gehad. Wat wil ik nou nog meer. Het enige wat ik mij wel bedacht is… als die Russen toch uitgesloten zijn zijn... Dat zal wel lang blijven hangen in Hongarije. Dan zouden ook de wedstrijden anders verlopen zijn, maar toch blijft het in mijn hoofd hangen. Maar ach… het is nu wat het is, ik kan het niet mooier maken meer, het is geschiedenis geworden. Ik heb allerlei sporten kunnen zien bij ons op de venue en op TV, wereldrecords zien verbreken, gouden medailles zien halen, maar ook teleurstelling bij sporters die kwamen voor goud en met niets naar huis gingen. Vier jaar lang hebben zij er voor gewerkt, alles ervoor opzij gezet, uren getraind, alles gelaten en geleefd in een zwembad, op een trainingsveld, alleen of met een team. Maar zo gaan we ook naar huis met onverwachte gouden medailles. Die van Sanne Wevers bijvoorbeeld! En dan mag je ook nog eens de vlag dragen bij de slotceremonie. Die moet ik nog even kijken op uitzending gemist, net als mijn wedstrijd. Het klinkt misschien gek, maar ook die wil ik nog wel een keer terug zien. De focus is wel zo groot geweest, dat ik wel wat gaten heb hoe dingen zijn verlopen.
En dan ben ik bijna thuis, Juan gaat zo de wielen op de grond van Lissabon zetten met een beetje mazzel. Ik heb geslapen als een os, na het diner had ik nog een restant tijd van 8 uur en tegen de tijd dat ik mijn ogen rustig open doe, is het al ochtend en is het ontbijt op bed al geweest.
Bus in, bus uit, trap op, roltrap af door een lange gang, sprintmodus aan en door de elektronische paspoortcontrole. De goede man achter de balie ziet de zweetdruppels al op mijn voorhoofd en besluit geen moeilijke vragen te stellen en hup rennen maar… En mazzelaar dat ik ben; ik heb gate 25 van de 26. Ik zet de sprint in, ik denk dat Dafne jaloers op mij kan zijn, want precies op tijd ben ik er.
We hangen in de lucht nu, nog een kleine twee uur en dan hebben we touch down op Schiphol, dan zit het er echt op en is het heel heel mooi geweest. Ik ga het niet meer herhalen, maar het zit in mijn geheugen gegrift. Ik ga genieten nu, genieten van thuis, genieten van lekker eten en genieten van alles wat op mijn pad komt.
Dank jullie wel voor alle support, dank jullie wel voor al het onvoorwaardelijke vertrouwen, always lasting steun en alle liefde en vriendschap die ik maar heb mogen krijgen!
Tijd om mijn meisje van haar eerste schooldag op de grote school te gaan halen! Mama is weer thuis!
