In 2025 nemen we afscheid van ons zwembad in Zeist. We laten het afscheid van het KNZB-bad niet onopgemerkt voorbij gaan. Hans Nieuwenburg schreef begin november over 'de laatste keer naar Zeist' en Robin van Galen nam ons mee in zijn Zeist gevoel. In het tweede stuk van de serie 'Het Zeist-gevoel van' vertelt Ted Huijsmans over zijn ervaringen in Zeist."
Toen ik twaalf jaar oud was, zette ik voor het eerst voet in Zeist. Als jong ventje keek ik mijn ogen uit naar de grote mannen die daar trainden. Zij waren mijn voorbeelden, de atleten waar ik tegenop keek. Vanaf dat moment begon mijn reis, een reis waarin ik alle jeugdprogramma’s van TeamNL doorliep en waarin Zeist een centrale rol speelde.
De eerste keer dat ik het Oranje-bad in mocht lopen, staat nog steeds scherp op mijn netvlies. Het gevoel van trots dat door me heen ging, is lastig te beschrijven. Het was het moment waarop ik besefte dat mijn harde werk iets opleverde. Het uitreiken van mijn eerste officiële oranje zwembroek voelde als een beloning voor alle inspanningen die ik als jonge sporter had geleverd. En dan het moment waarop ik hoorde dat ik geselecteerd was voor mijn eerste EK – een van de mooiste mijlpalen in mijn carrière.
Natuurlijk waren het niet alleen hoogtepunten. De weg naar de top zit vol uitdagingen. Zeist was de plek waar ik niet alleen successen vierde, maar ook door diepe dalen ging. Trainingen die niet lekker liepen, de teleurstelling van een mislukte kwalificatie of het omgaan met blessures – Zeist heeft me alles laten ervaren. Toch leerde ik juist daar om veerkrachtig te zijn en door te zetten, hoe zwaar het soms ook was.
Het bad in Zeist is berucht. Iedereen had er wat op aan te merken, maar het was tegelijkertijd de plek waar alles mogelijk was. Waar dromen werden nagejaagd en waar ik mezelf kon ontwikkelen als sporter én als mens. Het werd een tweede thuis, een omgeving waar ik niet alleen trainde, maar ook groeide.
Na al die jaren voelt het gek om afscheid te nemen. Zeist was de plek waar ik binnenkwam als een jongen met grote dromen en uitgroeide tot international. Het was bijzonder om mijn eigen dochtertje op de tribune te zien zitten en te beseffen hoe ver ik was gekomen. De cirkel was rond: van het jonge talent dat naar zijn helden opkeek, naar de sporter die er zelf tussen heeft mogen liggen.
Nu, na 15 jaar, sluiten we dit hoofdstuk af. Het is het einde van een tijdperk, maar de herinneringen aan Zeist blijven voor altijd bij me. Het was de plek waar dromen begonnen en waar ze werkelijkheid werden.
